Meisjes zijn niet bèta-dom

'Wat is er met al jullie vrouwelijke studenten gebeurd?' vroeg een Argentijnse sterrenkundige me eens verwilderd. In haar thuisland waren ongeveer evenveel meisjes als jongens in haar studiejaar geweest en ze begreep totaal niet waarom ze de enige vrouw was op de sterrenkundige afdeling waar ze in Nederland haar studie voortzette. Ze was nooit op het idee gekomen dat vrouwen minder goed in exacte vakken zouden zijn dan mannen.

In 'Meisjes zijn niet bèta-dom' legt Marianne Joëls de werking van onze hersenen uit aan de hand van herkenbare situaties. De rode draad door het boek is een schoolreünie, waar ze al ronddwalend herinneringen ophaalt en nadenkt over uiteenlopende onderwerpen naar aanleiding van de mensen die ze tegenkomt. De beschrijvingen van de personages en gebeurtenissen om haar heen zijn voor iedereen herkenbaar.

Ze schetst op originele wijze hoe onze hersenen in elkaar zitten. Waarom was je blind voor de minder leuke kanten van je eerste schoolliefde? Hoe leren we terwijl we slapen? Wat gebeurt er in het hoofd van kinderen die zich aanpassen aan het meerderheidsstandpunt van de klas? En hoe komt het dat gebouwen kleiner lijken als je zelf gegroeid bent?