De drang om te Presteren is vooral een gevolg van het feit dat mensen zich ten opzichte van elkaar willen onderscheiden. Met alle gevolgen van dien. Enerzijds is dat heel positief. Presteren helpt ons en de wereld verder. Maar het drijft ons soms ook als lemmingen naar de afgrond. Presteren heeft als bijeffect dat zaken als milieu onder druk staan. Maar ook leidt presteren tot stress en burn outs. Tot overvolle agenda’s waar we vervolgens geheel in verzuipen. En dat kan nou net weer niet de bedoeling zijn, zo laat de auteur ons zien. Zijn boek gaat daarbij niet over hoe we beter kunnen presteren of prestaties kunnen bevorderen, maar Van Beers onderzoekt hoe het fenomeen presteren feitelijk in elkaar steekt. Waar komt het vandaan en waarom willen we het? In die zin is het een beetje een filosofische bespiegeling van het fenomeen presteren. De auteur werkt dat uit langs de drie belangrijkste lijnen: willen, kunnen en gelegenheid.
Goed voorbeeld van hoe presteren kan escaleren, vindt Van Beers de politiek. Dat Jan Peter Balkenende na de algemene politieke beschouwingen stelt dat hij ‘niet in vorm was’, is voor de auteur een bewijs dat ze in Den Haag maar doordenderen, geen tijd nemen om na te denken en maar voortijlen. Zouden ze op Het Binnenhof de tijd nemen om meer na te denken, dan zou uiteindelijk de prestatiegraad veel hoger komen te liggen. Hoewel het boek zo veel mogelijk de sport links laat liggen als te plat getreden pad, uiteindelijk komt de sport toch om de hoek kijken. Ook de cover laat een zwemmer zien die ‘presteert’. Sporters weten als geen ander te focussen, zo weet Van Beers. Ze stellen doelen en werken daar naartoe. En hebben ze die doelen behaald, werken ze naar nieuwe doelen toe. Zo zou het bedrijfsleven ook veel meer moeten functioneren. In plaats van multitasken meer doelen stellen.
Het boek gaat ook niet voorbij aan de discussie over bonussen. De auteur concludeert dat bonussen een organisatie als geheel zelden verder helpen. Letterlijk lezen we: ‘Het risico van persoonlijke bonussen is dat de te leveren prestaties leiden tot suboptimalisatie van het functioneren van de groep.’ En zo zijn er wel meer interessante bespiegelingen te lezen. Zoals deze: ‘De verleidingen om bij tijd en wijle de teugels te laten vieren of je gewoon eens bezig te houden met volstrekt onzinnige zaken zijn niet alleen groot, maar misschien ook wel heel mooi en wenselijk.’ Boeiend gedachtegoed. Moet wel een hele prestatie geweest zijn om het te schrijven. Ook de lezer moet behoorlijk wat presteren om het boek te doorgronden. 'Presteren' gaat diep en is lang niet altijd even makkelijk tot je te nemen. Had wat toegankelijker gemogen. Of is de satisfactie juist groter als je als lezer meer moet presteren om het gedachtegoed je eigen te maken?
