En omdat ik ook recensent ben, wil ik meteen mijn kritiek kwijt. Dan hebben we het vast gehad en kan ik verder lovend blijven en op de inhoud ingaan. Het boek is geschreven door meerdere mensen. Een van hen kan zeker schrijven. De anderen minder. En als meerderen van hen zich in een hoofdstuk presenteren dan wordt een uitstekende opening (hoofdstuk 3) niet doorgezet in het vervolg. Het vervolg - 'Biografische aspecten zijn aspecten die blijvend zijn en duidelijk onderscheid maken tussen individuen. Al met al kan gesteld worden dat er geen consistente relaties tussen biografische aspecten en trainingsmotivatie en -uitkomsten te vinden zijn.' (pagina 41) - probeert weer heel wetenschappelijk, genuanceerd en afstandelijk te zijn. En dan val ik in slaap. Ik geef toe, dat ligt aan mij, maar toch. Wellicht kunnen de schrijvers bij hun volgende uitgave de sprankelende schrijver alles laten schrijven? Het boek behandelt in 5 hoofdstukken de hoofdlijnen van leren. Leren in het algemeen en leren in organisaties. Het is voor mij, ik ben een leek op gebied van de theorie van lerende organisaties, een zeer uitgebreid en echt interessant boek. Uit mijn trainerservaring herken ik veel van de vragen. Ik denk dat ik het boek dan ook regelmatig zal pakken om even iets op te zoeken. Het behandelt in het vierde en vijfde hoofdstuk heel veel elementen die met ontwikkelen, leren en trainen te maken hebben. Makkelijk om even na te slaan hoe het ook alweer zat met blinde vlekken en emoties (zoals Halo en Horn effect en dergelijke)? Inhoudelijk is vooral hoofdstuk 3 voor mij het meest leerzame hoofdstuk. Een uitstekende verhandeling over de allerhande factoren die van invloed zijn op het leren in een organisatie. Om dan toch weer te eindigen in een conclusie die u vooraf ook had kunnen bedenken: 'Het gaat bij presteren niet alleen om de harde resultaten zoals financiële, maar ook om zachte zoals verbeterde individuele competenties...' deuh... zou mijn zoon zeggen. In het laatste deel van het boek worden zes mensen geïnterviewd over dit onderwerp. En dan wordt duidelijk waarom er mensen zijn die hun geld echt kunnen verdienen met het schrijven van interviews. De geïnterviewden hebben veel te vertellen en doen dat waarschijnlijk heel boeiend, maar dat blijkt niet uit de beschrijvingen. En dat is jammer. Het laatste hoofdstuk gaat over de toepassing van leren in organisaties. In feite zijn het ook verslagen van interviews alleen zijn het nu geen professoren en consultants maar HRM-bobo's van grote bedrijven. En die weten het best leuk te vertellen. Maar het is soms wel erg sloganesk en 'kijk ons het eens goed doen'. Niet zo herkenbaar voor de gemiddelde hrm-medewerker of personeelsconsultant van een MKB-bedrijf. Ik was begonnen met een opmerking over kritiek gegeven door recensenten. En ik wil echt mijn best doen om boeken positief te waarderen. Dit boek is inhoudelijk een goede verzameling van kennis. Of het ook kennis toevoegt of een nieuw inzicht geeft in de materie van lerende organisaties waag ik echter te betwijfelen. En schrijven blijft een kunst. Maar dat is een cliché. De schrijver van de 'context stukjes' aan het begin van elk hoofdstuk verstaat die kunst en de anderen doen oprecht hun best. Het is wel een beetje jammer dat het verschil zo zichtbaar is.
Recensie
Menselijk kapitaal
Ik las laatst een betoog van iemand die stelde dat zij zich mateloos ergerde aan recensenten die een boek neersabelden in een artikel van 500 woorden na het een keer gelezen te hebben terwijl de schrijver er meestal jaren aan heeft gewerkt. Ali B zou zeggen: respect! Ik heb respect voor dit boek. Aan veel stukken kun je zien dat er hard aan is gewerkt. De schrijvers hebben als collectief een hoeveelheid kennis verzameld waar je U tegen zegt. En alles draait om die ene centrale vraag: hoe zorgen we dat een organisatie zich verder ontwikkeld? Door als organisatie te leren en hoe kan dat dan? Of door de mensen te laten leren en wat heb je daar dan aan en hoe beklijft het.
Renze J. Klamer
|
6 maart 2005
