In die dagen deed ook een verhaal de ronde over een website die flinke winsten maakte met de export van klompen naar verre oorden. Na een paar jaar knapte de internetzeepbel en verdampten de investeringen als sneeuw voor de zon. Zelfs de klompenhandelaar moest bekennen dat hij nauwelijks droog brood verdiende met zijn handeltje. Het doet me denken aan de hype rond sociale media.
Internet is uiteraard niet meer weg te denken uit ons leven. En er zijn talloze bedrijven uitermate succesvol op het wereldwijde web. Zelf heb ik er ook een aardig graantje van meegepikt. Inmiddels heb ik meer dan 10.000 abonnees op mijn nieuwsbrief en lukt het om elke maand open trainingen te organiseren. Overigens met wisselende deelnemersaantallen. Maar ik mag niet klagen. Een enkele keer leidden mijn blogs zelfs tot een radio of tv-optreden.
Ik vermoed dat sociale media een soortgelijke ontwikkeling doormaken. Als de gebakken lucht is afgekoeld, blijkt het een vast onderdeel van ons leven te zijn. Een onderdeel dat voor sommigen uiterst lucratief gaat uitpakken en voor anderen, evenals hun website, een veroordeling tot een bestaan als muurbloempje. Het kan ook haast niet anders. Kijk alleen maar naar de overweldigende aantallen mensen die zich op het sociale pad begeven en de niet te bevatten stroom berichten die ze verzenden. Je moet wel héél bijzonder zijn om op te vallen.
In het frisse en uitermate nuttige boekje ‘Geld verdienen met sociale media’ van Cor Hospes kom ik enkele uitspraken tegen die mijn wenkbrauwen doen fronsen, zoals: ‘Want twee derde van de wereldbevolking bezoekt online netwerken. Een derde van alle bloggers schrijft over merken, producten en diensten. Dus vast ook over jou.’ Dat laatste veroorzaakt kortsluiting in mijn hoofd. Ondanks een flinke schare aanhangers en een door duizenden mensen gelezen blog, ja ik ben een van de uitverkorenen, schrijft men bitter weinig over mijn persoontje of bedrijf. Zoals gezegd, ik heb geluk gehad en beschik over drie interessante platformen. Vele anderen zijn minder gelukkig. Ze twitteren en bloggen zich het snot voor de ogen zonder ooit opgemerkt te worden. Dat is het probleem van die overweldigende aantallen.
Bent u écht in staat om een relevante dialoog aan te gaan met uw 500+ volgers op Twitter, Hyves, LinkedIn of Facebook? Noem me een scepticus, maar ik geloof er niks van. De meeste mensen in mijn netwerkje ken ik uitsluitend van naam. Feitelijk is er slechts één kortstondige dialoog. Verzoek van een onbekende: ‘Mag ik een verbintenis met je aangaan?’ Mijn antwoord: ‘Bedankt, dat is prima. Heb je vragen of kan ik je ergens mee helpen? Neem gerust contact met me op!’ Klinkt toch redelijk sociaal. Maar daarna hoor ik nooit meer iets. Ik vrees dat uw sociale inspanningen eenzelfde lot beschoren zijn. U zult met enkelen een betekenisvol contact hebben en de velen dienen als een soort versiering van uw online imago. Ze zijn er wel, maar toch ook weer niet. Gewoon hele virtuele contacten.
‘Ja maar’, hoor ik een professionele netwerkcoach bazelen: ‘Michel je hebt ongelijk! En ik kan mijn 2500+ contacten prima aan hoor!’ Vreemd, want ik hoor nooit iets van deze netwerkcoach. Hij verdient overigens een goed belegde boterham aan het geven van trainingen over sociale media. Hoe zit het met de congressen die hij probeerde te organiseren? Nooit gelukt. Wat is nieuw? Tijdens de beruchte goldrushes in het Amerika van de 19e eeuw verdienden de mensen die scheppen en pikhouwelen verkochten smakken met geld. De sociale netwerktrainers zijn de pikhouwelenverkopers van deze tijd. De goudzoekers bleven berooid achter.
Ligt het niet voor de hand om te stellen dat sociale netwerken ook een groot aantal verliezers en relatief weinig winnaars zullen opleveren? Die weinige winnaars zijn spekkoper. Die anderen zullen, als ze tenminste een boterham willen verdienen, gewoon het ouderwetse handwerk moeten oppakken.
