De oude actrice en ik

Actrice Elisabeth Andersen vertelt in gesprek met journaliste Brigit Kooijman over haar fascinerende carrière in de theaterwereld en haar dramatische en bijzondere relatie met Werner Muensterberger.

Zij is een idealistische, wat naïeve toneelschoolleerlinge, hij een uit nazi-Duitsland gevluchte Joodse wetenschapper. Ze ontmoeten elkaar in mei 1942. Als het voor Joden te gevaarlijk wordt in Amsterdam, duikt hij bij haar onder. Zij gaat, onder Kulturkammer-bewind, aan de slag als beroepsactrice om hem te kunnen beschermen. Jaren van angst en vernedering volgen. Na de Bevrijding kunnen de geliefden eindelijk met hun leven beginnen, maar dat loopt anders dan ze voor ogen hadden.

Elisabeth Andersen (1920-2018) verwierf na de oorlog grote faam in het theater. Als enige Nederlandse actrice won ze driemaal de hoogste toneelprijs, de Theo d'Or. Werner Muensterberger (1913-2011) werd bekend als kunstverzamelaar, etnoloog en psychotherapeut van de New Yorkse beau monde. Zeven decennia, twee huwelijken en ettelijke liefdesrelaties later noemt Elisabeth Andersen hem nog altijd 'de man van mijn leven'. Hij heeft haar gemaakt tot wie ze is.

In een serie gesprekken met journalist Brigit Kooijman kijkt de oude actrice terug op haar leven. De razzia's, de Hongerwinter, het dubbelleven - ze vertelt erover alsof het gisteren gebeurde. Met een fabelachtig talent voor details schetst ze haar professionele ontplooiing van bleu toneelspeelstertje naar jeune première bij de Haagse Comedie, tot doorleefd actrice die bewondering oogstte met haar karakterrollen. En, parallel daaraan, haar persoonlijke ontwikkeling van ongevormd, 'horig' meisje tot geëmancipeerde, onafhankelijke vrouw.