Betrokkenheid

Functionaliteit is in de modernistische architectuur zo verabsoluteerd dat gebruikers het gevoel kregen niet meer te zijn dan een radertje in een grote machine. In een technocratie.
Deze architectuur werd opgevolgd door een aantal kritische, post-modernistische architectuurbenaderingen. Hier werd niet de functie maar de beleving vooropgesteld. Maar helaas op zo'n manier dat het steeds om een grap of een spelletje leek te gaan.
Zo stond de gebruiker zowel bij modernistische als bij postmodernistische architectuur met lege handen. In het eerste geval telde hij niet echt mee, in het laatste geval leek het leven gereduceerd te zijn tot een spelletje.
In dit onderzoek wordt gekeken naar hoe de gebouwde omgeving kan uitnodigen tot betrokkenheid, niet alleen als gebruikers functioneel zijn ingesteld, maar ook als zij op de beleving gericht zijn.