Kritische geschiedenis van de westerse wijsbegeerte 2 De laatste duizend jaar

Henri Oosthout laat zien hoe het wijsgerige denken zich langs wisselende wegen heeft voltrokken, op gelukkige momenten boven zijn tijd uitstijgend maar toch ook steeds aan de tijd, de taal en het karakter van zijn beoefenaars gebonden.

Wijsbegeerte is wetenschap noch poëzie en wijsbegeerte is beide. Met de wetenschap deelt zij het streven naar waarheid: de waarheid van 'zo moet het zijn'. Met de dichtkunst deelt zij de macht van de verbeelding, die ook een vorm van waarheid is: niet de onomstotelijke waarheid van wetenschap en wiskunde maar de waarheid van 'zo kan het zijn'. In dit tweede deel van zijn 'Kritische geschiedenis van de westerse wijsbegeerte' voert Henri Oosthout vanzelfsprekend de vooraanstaande filosofen van het afgelopen millennium ten tonele, van Aquino tot Leibniz, van Kant tot Kolakowski. Een geschiedenis van de filosofie zou echter onvolledig zijn wanneer fysici en dichters daarin ontbraken.

Het eerste deel van de 'Kritische wijsbegeerte van de westerse geschiedenis' verscheen in 2015 en bestrijkt de Oudheid, de patristiek en de vroege Middeleeuwen.

Henri Oosthout is classicus, wiskundige en filosoof. Hij schreef onder andere 'Het schandaal van de filosofie' (2010), 'Van de afgrond en de troost' (2012), 'Over muziek' (2012), 'Klein filosofisch lexicon' (2014), en 'Mens in de kosmos' (2015).