Eén vrouw, vele gezichten

Pas in 1948 mochten Belgische vrouwen gaan stemmen. Een jaar later publiceerde de Franse filosofe Simone de Beauvoir haar meesterwerk De Tweede Sekse. Ze kwam op voor de totale gelijkwaardigheid van man en vrouw. Het boek was de aanzet voor de tweede Feministische Golf, die uitgroeide tot internationale vrouwenbewegingen die streden tegen vrouwenonderdrukking, rolpatronen, stereotiepe vrouwenbeelden, opgelegde schoonheidsidealen, voor gelijk loon voor gelijk werk, seksuele bevrijding en ‘baas in eigen buik’ (recht op abortus). Na een korte stilte (+/- 1990-2010) waarbij men er gemakshalve van uitging dat vrouwen niet langer werden onderdrukt en feminisme overbodig was, bleek – helaas – maar al te duidelijk dat dit niet zo was. In deze lijn situeert zich dit boek. Eén vrouw, vele gezichten is geen eenzijdig feministisch pamflet maar een multipele insteek van vrouwenbeelden. Reeds in Genesis (Oud Testament) werd vrouwen een identiteit aangemeten en een keurslijf opgedrongen dat hun niet toebehoort. Een rijke greep uit de literatuur toont hoe vrouwen zelf daartegen in opstand kwamen en hun eigen plaats opeisten. Een fotokatern laat ons zien dat dé vrouw niet bestaat, wel vele vrouwen. Tegen deze achtergrond vertellen heel diverse vrouwen hoe zij naar vrouwen kijken of zich vrouw voelen.

Els Heyvaert (1960) is leerkracht, beeldend kunstenaar en illustrator. Els was reeds op haar 17de lid van de feministische beweging Dolle Mina Gent.

Christian Van Kerckhove (1957) is filosoof met een bijzondere interesse voor de wijsgerige antropologie.

Beiden zijn wereldreizigers.

Over hun wereldomzeiling met hun zeiljacht Agapètos schreven ze Het geluk leeft aan boord. Het ongeluk zeilt mee. (Lanasta, 2012). Over hun reizen over land publiceerden ze het boek Van de wereld. Filosofische reisimpressies van gebruiken, rituelen en sjamanisme. (Garant, 2016). In 2021 verscheen hun boek Samenleven met de dood. Hoezo? (Garant).