Geronimo

Verschillende auteurs passen prima in dat imago: Saskia Noort, Esther Verhoef en een hele reeks Scandinavische auteurs. Het is een net wat beter verhaal, de nodige aandacht voor en uitwerking van de personages, en vereist net wat meer intelligentie van de lezer door verwijzingen die buiten het boek gaan. Maar het genre ‘literaire thriller’ is, en dat hoeft niet negatief uitgelegd te worden, een upgrade van de gewone recht toe recht aan thriller.

Soms waagt een echte romancier zich aan dit genre. En zo prijkt de nieuwste roman Geronimo van één van Nederlands populairste auteurs, Leon de Winter, zowel in de lijst Romans als in de Detective & Thrillergids (van Vrij Nederland). De vraag, of het thema, is ontrafelt zich via een klassieke ‘what if’: wat als Osama bin Laden niet dood is? Dat zijn liquidatie in scene gezet is? Aan de hand van dit ‘what if scenario’ ontspint zich een verhaal over Navy Seals met een groots plan, inlichtingendiensten, uiteengereten families in het Midden-Oosten en de VS, en een kruk met een USB-stick. En dit alles in het strakke keurslijf van Bachs’ Goldberg Variaties.

In mijn kast staan ze (bijna) allemaal, van de eerste roman De (ver)wording van de jongere Durer (1978) tot de laatste roman VSV (2012). Ook in VSV was suspence al een wezenlijk onderdeel van de verhaallijn. In Geronimo vliegen de militaire termen en wapensystemen je om de oren; wordt in drie pagina’s het Amerikaanse immigratie systeem uitgelegd omdat Tom, de hoofdpersoon een kans ziet een gezin naar Amerika te halen; en een pagina verder [SPOILER ALERT] komt dit gezin te overlijden. Als romanlezer raak ik dan wat vermoeid want die gedetailleerde technische uitweiding leidt alleen maar af.

Ik had dus het advies van de recensent in VN beter ter harte moeten nemen: ‘Bindend advies: deze roman moet vooral als pure thriller gelezen moet worden.’ Waarvan acte!