Zaken die zeker geen ideologische achtergrond omvatten noch hervormingsgezinde initiatieven en die ten onder gaan in een redeloos lijkend verbaal geweld. Maar uiteindelijk blijkt alles snel geregeld. Ergens anders. En verandert er niets. Het verhaal dat Peter Gomez, Marco Lillo, Marco Travaglio vertellen in 'Papi, Berlusconi: de media, de vrouwen & de macht' is onthutsend.
Nu is er sinds de jaren negentig, hoewel met intermezzi, een sterke man: Silvio Berlusconi. Meer een sterke man in de zin van Napoleon dan van Mussolini; weinig slaap nodig, veel actie. Althans, volgens zijn ex-vrouw. Niet opeens neergestreken op het pluche, maar na een lange carrière in het vastgoed en de media. Meno male che Silvio c'è, gelukkig is Silvio er, zoals het officiële verkiezingsliedje van zijn partij Il popolo della Libertà op tranentrekkende wijze beweert. Berlusconi, ooit zanger op cruiseschepen, mag het graag zingen voor de meisjes op zijn hele of halve sexfeestjes in zijn huis in Sardinië en in Rome op zijn Palazzo Grazioli. Die meisjes hebben in het Italiaans een grote variatie in aanduidingen, allemaal verwijzingen naar het soort televisieprogramma's waar ze in optreden of dat graag zouden willen, bijvoorbeeld Meteorine (van het weer). De mooiste is Euroveline, schaars geklede dames van Rai Uno-shows die uitgenodigd zijn voor een politieke loopbaan in Europa. Als u zich verbaast over de strapatsen van de Italiaanse premier Silvio Berlusconi, dan is 'Papi, Berlusconi: de media, de vrouwen & de macht' een vrij precies overzicht van wat er allemaal de afgelopen jaren is gebeurd tot aan de herfst van 2009. Voor het afgelopen jaar is 'Silvio Modern Leiderschap' van Anne Branbergen en Martin Šimek een betere optie, ook omdat dat boek meer diepgang heeft, duiding geeft en buitengewoon goed geschreven is. 'Papi', naar de benaming die de soms minderjarige meisjes aan Silvio geven, is een boek dat vanuit een journalistieke achtergrond is geschreven. Het wordt niet echt vermeld, dus bij deze de positie van waaruit de drie auteurs schrijven, in Italië zeer belangrijk. Ze hebben in 2009 een onafhankelijke krant opgericht, Il Fatto Quotidiano (en zijn daar dus meer dan columnisten, zoals de vertalers vermelden). Moeilijk te krijgen in de kiosk, maar met een leuke site. De journalist, historicus en jurist werkten ook alledrie voor L'Espresso, een weekblad links van het midden. Twee van hen hebben ook voor de krant Il Giornale gewerkt, een blad van de familie Berlusconi, hetgeen opmerkelijk is. Want het uitgebreide verhaal is onthutsend. Niet zozeer door de seksuele driften van de 74-jarige staatsman, maar de losheid waarmee hij daardoor met staatszaken omgaat. Op een gegeven moment gaan de feestjes en de vele bewijzen daarvoor, hoe smeuïg ook, vervelen. Juist in de vele citaten dringt de ernst van de situatie door. Een premier van een groot land die zich honderden meisjes laat aanvoeren met staatsvliegtuigen, geselecteerd door veroordeelde cokedealers en daardoor staatszaken en afspraken laat schieten. En vervolgens in het openbaar gaat kibbelen met die escorts en cokedealers en zijn jurist laat verklaren dat hij niet strafbaar is op grond van een wetsartikel waarbij het gaat om 'eindgebruik' in geval van prostitutie. Si no è vero, è ben trovato zegt het spreekwoord, als het niet waar is, is het goed gevonden. Tot slot, de vier vertaalsters lijken weinig met sport te hebben. De overwinning in de Tour van Barali, Bartali dus, die een communistische revolutie leek tegen te houden, was echt in 1948 en niet in 1958. En in de Serie B word je geen landskampioen.
Over Erwin van de Pol
Drs. Erwin van de Pol CMC RGVME is werkzaam als organisatieadviseur bij Rijnconsult. Van de Pol heeft enige honderden publicaties over management en maatschappelijke ontwikkelingen op zijn naam staan. Hij heeft een aantal professionele prijzen gewonnen waaronder de Management Essay Prijs en Kunst & Zaken Adviseurs Award.
