Het voorbeeld van mijn vriend lijkt in velerlei opzichten op de gang van zaken in managementland. Guido Thys beschrijft het in zijn nieuwe boek Zombiebusiness op een kernachtige wijze. Sinds Taylor doen managers het denkwerk en voeren de professionals de briljante gedachten van het ‘denkersgilde’ uit. Thys keert zich terecht tegen deze trend. Maar laat ik eventjes de status quo vasthouden. Ik ga er dus gemakshalve van uit dat managers het denkwerk doen en de nijvere bijtjes hun opdrachten uitvoeren. Dan vraag je jezelf onwillekeurig af: waarom denken die managers dan niet? Ik bedoel: er is tegenwoordig een heel leger van consultants, interimmers en verandermanagers die dat denkwerk van de manager overnemen. Vreemd, want als je voor het denkwerk ben ingehuurd en men je er nota bene ook nog riant voor beloont, dan zou je toch mogen verwachten dat je presteert?
Het probleem zit hem er in dat nogal wat managers geen idee hebben van wat er in hun organisatie speelt. Ze regeren op afstand. Het liefst met een spreadsheet. Het werkt bizarre oplossingen in de hand. Zoals de verzorgster die mijn moeder in de nadagen van haar leven begeleidde. Ze was drukker met een map waarin ze haar werkzaamheden moest beschrijven, dan met het verzorgen van mijn moeder. Zou haar manager op dezelfde wijze opereren wanneer hij een weekje met zijn verzorgsters had meegelopen?
Managers hoppen van de ene job naar de andere organisatie, zonder ooit greep te krijgen op wat er werkelijk speelt. Uiteraard heb je dan hulp nodig. Nog merkwaardiger wordt het wanneer je de hulp inroept van gewichtig doende mannen en vrouwen die met een rugzakje vol pasklare oplossingen nog veel sneller van de ene naar de andere organisatie trekken en nota bene zelf totaal geen ervaring hebben met leidinggeven. Het leidt tot schijnoplossingen. Tot wat Guido Thys plastisch ‘zombies’ noemt. Levende doden in de organisatie.
Mijn vriend opperde typisch Nederlandse oplossingen voor typisch Egyptische problemen. Zijn oplossingen stonden ver weg van de cultuur in het land van de Farao's. Idem dito met al die hulpgrage verandertypes. Ze passen kunstjes toe die ergens anders leken te werken. Ze leven in hun schijnwereldje van cijfertjes, protocollen en procedures. En richten rampen aan. Denk aan Ajax en nu weer de HvA. Hoe kan het dat dit geklungel jarenlang doorgaat? Het is eenvoudig verklaarbaar wanneer je helemaal bent losgerukt van de werkelijkheid. Wellicht een idee om eens een tijdje ergens te blijven hangen en je te verdiepen in het échte handwerk? Mijn vriend heeft in de tussentijd heel wat andere landen bezocht. Als je hem dan weer hoort praten over die landen - die ik niet ken - dan denk je 'zo die weet er wat van!' Net zo als al die managementnomaden.
