Misschien ben ik de enige Nederlander die meestal vriendelijk reageert op de verplichte openingsvraag of ik het gesprek wel of niet wil voortzetten. Als ik nee zeg, is het gesprek gewoon beëindigd. Ik zie het probleem daarom niet, en erger me dus ook niet. Maar zoals u weet heeft dit onderwerp de politiek bereikt. En omdat hier valt te scoren, is deze verkoopmethode wettelijk sterk beperkt. Iedereen kan zich laten inschrijven in een bel-me-niet register, en de opbeller moet zelfs aanbieden om dit voor je te doen.
Nu is het niet zo dat ik mij nooit erger aan ongevraagde dienstenaanbieding. Integendeel, ik erger mij wild, maar aan een heel andere vorm. Eén die ik niet kan omzeilen, waar me niet wordt gevraagd of ik het wel of niet op prijs stel, en die mij dagelijks verschillende keren van het werk houdt. Ik begrijp soms niet eens wat er wordt aangeboden. En er is nooit een Kamervraag over gesteld. Ben ik dan de enige die zich daar aan ergert? Terwijl Kamerleden toch ook geregeld hun computer zullen aanzetten.
Het begint met de aankondiging ‘Your credential manager identity is ready for use.’ Zocht iemand nog een bewijs dat IT-nerds de gekste dingen verzinnen die ze alleen zelf begrijpen? Ik mag doodvallen als ik snap wie deze ongevraagde ‘credential manager’ is. Mijn IT-man weet het overigens ook niet. Godzijdank verdwijnt die boodschap na een tijdje vanzelf, zodat ik mijn apparaat normaal kan gebruiken. Maar dan dringt zich een scherm op dat ‘Windows Live Messenger’ heet en het hele scherm beslaat. Nu ben ik niet zo dom dat ik niet weet wat dat is, maar ik heb er niet om gevraagd en ik wil het niet hebben. Maar zo gemakkelijk ben ik er niet vanaf. Want als ik outlook probeer te openen, komt daar elke keer – al maandenlang – een venster dat meldt dat er van dit ongevraagd product een nieuwe versie beschikbaar is. Met de impertinente tekst: ‘Als je wilt doorgaan ‘moet’ je deze versie installeren.’ Befehl ist befehl, en ik word nog getutoyeerd ook. Zo onbeschoft heb ik het met telemarketing nooit meegemaakt.
Dan heb ik het nog niet over het feit dat de laptop zo nu en dan spontaan besluit een andere serie leestekens af te drukken. Of dat ineens alles blokkeert en het venster verschijnt: ‘Uw toestemming is nodig om met het programma te kunnen doorgaan.’ Van wie, vraag ik mij verbaasd af. Maar dat doet er niet toe. En of je op ‘doorgaan’ klikt of op ‘annuleren’ doet er ook niet toe. Het gaat altijd weg zodat je kunt doorwerken. Maar waarom verschijnt het dan? Dat weet mijn IT-man wel. ‘Uit veiligheid’, legt hij uit. Ik ga maar niet in discussie. Lukt ook niet , want ineens weerklinkt een opgewekt muziekje uit mijn laptop en verschijnt ongevraagd het ‘HP Helpcenter’ met een aankondigingfilmpje. Ik weet niet wie hier geholpen moet worden en waaraan, maar de psychiater komt voor mij intussen wel in beeld.
U begrijpt het. Als ik eindelijk mijn laptop heb uitgeschakeld en ik alle zich iedere keer herhalende ongevraagde dienstenaanbiedingen voor de zoveelste keer heb omzeild, verlang ik naar een telefoontje. Gewoon een student die netjes vraagt of het mij uitkomt naar zijn aanbieding te luisteren. Waar vind je dat nog? Nog even, en ik ben de enige die niet in dat register staat. Wat zal ik een telefoontjes krijgen! Voor, tijdens of na het eten, het maakt mij niet uit. Alles is beter dan te worden gecommandeerd door mijn laptop.
