Hoe krijg je een rondstampende blinde olifant de achtertuin uit? Dat vraagt een handvol hoogleraren zich af in het boek De tien plagen van de staat. Het antwoord dat zij geven is net zo onheilspellend als de titel: niet! Tenzij er een Farao opstaat die alle inhoudsloze ambtenaren vervangt voor vaklui. Mensen die niet alleen oog hebben voor wat een publieke dienst kost, maar ook de waarde ervan kennen.

Onlangs maakte de PvdA-tweede-kamerfractie haar plan bekend om arbeidsgehandicapten aan een baan te helpen: kansen geven, kansen grijpen, voor iedereen een baan die past. De timing na de debatten over de Wajong van vorige week is uitmuntend. Donner kon weggezet worden als een asociale bezuiniger en de PvdA kon nu scoren met haar wél sociale gezicht.

Een beetje vreemde titel natuurlijk, maar we zijn zo gewend dat een boek van papier is dat ik het extra wil benadrukken. Het gaat namelijk slecht in de uitgeefwereld van het papieren boek. Kranten hebben het zwaar (lees onder andere Venerable newspapers face extinsion), maar in de boekenwereld is ook zwaar weer op komst.

Wat verantwoording is, behoeft geen uitleg. Wat Verantwoordingsdag is wel. Volgens het ministerie van Financiën gaat het om de vraag: ‘Hebben we bereikt wat we van plan waren binnen de daarvoor geplande budgetten.’ Een duidelijke vraag, dat wel, maar geen vraag waarover de Kamer objectief kan oordelen. Simpelweg omdat de oppositie de prestaties van het Kabinet meet langs haar eigen ideologische meetlat. Alleen de Rekenkamer is stoffig genoeg om objectief over de beleidsresultaten te kunnen oordelen, al focust ze daarin slechts op het financiële aspect.

Het gaat niet goed met onze jeugd. Teveel jongeren komen terecht in een uitkering vanwege hun vermeende levenslange invaliditeit. Dat baart de sociale partners en het kabinet zorgen. Daarom staat op dit moment de Wajong, wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jongeren in het middelpunt van de belangstelling. Donner, de minister van Sociale Zaken, wil deze herzien en de PvdA steigert over diens plannen. Wat is er aan de hand?

De topmannen van Nederlandse bedrijven zijn boos. Boos omdat ‘men’ hun salaris te hoog vindt. Dreinend dreigen ze weg te gaan uit Nederland.

De enige die nog gelooft in Hillary Clinton, is Hillary Clinton zelf. Ze lijkt in te spelen op het zogenaamde 'bandwagon-effect', de idee dat kiezers liever nog op een winnaar stemmen dan op de kandidaat van hun voorkeur. Terwijl alles erop wijst dat ze de strijd van Obama niet meer kan winnen, blijft ze zich presenteren als de winnende kandidaat. Maar Will Tiemeijer, onderzoeker van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR), betwijfelt in zijn boek Wat 93,7 procent van de Nederlanders moet weten over opiniepeilingen of dat bandwagon-effect wel bestaat.

De PvdA was er in haar verkiezingsprogramma helder over: kinderopvang tot drie dagen moet gratis. De rest met bijbetaling. Niet voor niets kregen de sociaaldemocraten deze week klop van de oppositie nu het kabinet weer op diezelfde kinderopvang wil bezuinigen. In 2007 zijn de kosten van de opvang door de enorme toeloop uit de hand gelopen. Nu rest alleen de politieke strijd wie voor dat succes moet opdraaien

Alles wat vast is vervluchtigt, aldus Karl Marx in een beroemd aforisme over de permanente revolutie die door het kapitalisme wordt aangejaagd. Marx wist nog zeker dat het kapitalisme aan zijn inwendige tegenstellingen ten onder zou gaan. Een ernstige vorm van wensdenken. Een volstrekt harmonieuze maatschappij zonder spanningen en conflicten is sowieso een totalitair monstrum.

Tegen vrouwen zeggen dat ze zeuren wanneer zij willen deeltijd werken, moederen en zorgen, is net zoiets als een boom verwijten dat hij bladeren heeft en de leeuwin dat zij onschuldige lammetjes vreet. De natuur voldoet niet aan onze verwachtingen, dus is zij schuldig en dient zij vermaand te worden zichzelf te verbeteren. Dat is primitief en bijgelovig denken.

Kritiek op politieke peilingen waarin mensen uitsluitend gevraagd wordt naar hun stemvoorkeur, is mijns inziens kritiek op ons kiesbestel. Toch geven politici dat niet zo snel toe: de verkiezingsdag is voor hen iets heiligs, Het Uur U, de dag dat de kiezer ‘altijd gelijk heeft’.

De postbodes zijn in actie en terecht. Zij zijn de opzichtige slachtoffers van de omhelzing van de neoliberale agenda door de bestuurlijke en economische elite in de afgelopen jaren én van de technologische vooruitgang. Ik schrijf bewust slachtoffers en geen verliezers omdat de laatste term impliceert dat min of meer gelijkwaardige tegenstanders de arena zouden hebben betreden. Dat is bij de postbodes niet het geval. De liberalisering van de posterijen was niet hun keuze, net zomin als de vervanging van brieven door emails dat was.