Lang geleden dachten de mensen dat het menselijke lichaam uit vier sappen bestond: de gal, de zwarte gal, het bloed en het flegma. Ze gingen er daarbij vanuit dat deze vier sappen in evenwicht moeten zijn.

Laatst las ik in een Duitse krant dat in New York de kamermeisjes die werkzaam zijn in chique hotels voorzien worden van een zogenaamde paniekknop. Draadloos en draagbaar.

Mijn schoonmoeder houdt van tollen. Ik ook. Als kind was ik voortdurend met mijn zwarte draaitol en rode snoer bezig. Tollen moet een zekere gothic hebben, zo wist ik, want het grenst aan het magische.

Demissionair minister van Financiën Jan Kees de Jager stelde een tijdje geleden voor dat mensen die in financiële organisaties werken een beroepseed moeten afleggen.

Er zijn vandaag de dag helaas nog steeds voorbeelden van klassieke reorganisaties waarbij het denken in structuren, silo’s en organogrammen centraal staat. En dan te bedenken dat een structuur slechts een afsprakenstelsel is dat volledig gebaseerd is op vertrouwen. En als er iemand dat kan weten is het wel de goeroe op structuurgebied: professor Doede Keuning.

Een tijd geleden zat ik een café, ergens in Amsterdam. Ik was alleen en las een boek van een Franse filosoof. In het Frans. Een ouder stel kwam tegenover me zitten. De tafel was er groot genoeg voor. De heer – slank en lang, voorzien van goed onderhouden snor en iets te elegant gekleed voor het etablissement waarin we ons bevonden – stelde een vraag: ‘Meneer, u leest nog Frans. Mag ik u daarmee complimenteren?’

The problem with the French is that they don’t have a word for entrepreneur.’ George W. Bush Jr. Het mooiste citaat van het nog jonge derde millennium moet toegeschreven worden aan de voormalige Amerikaanse president.

Nieuwe trends stellen toenemende eisen aan (top)talent en leiderschap. Demografische uitdagingen, klimaatveranderingen, digitalisering en mondialisering hebben forse impact.

De druk om te presteren is momenteel groot en de omstandigheden waaronder gewerkt moet worden zijn extreem. De prestatielat wordt alsmaar hoger gelegd. Op tal van terreinen moeten doorbraken worden gerealiseerd. Hoe je dat doet? Door gebruik te maken van de kracht van positieve deviatie.

Het was ’s avonds. Buiten regende het onbedaarlijk hard. Echt gas geven durfde ik niet. Af en toe voelde je de auto slippen door het water dat maar niet van het asfalt naar de woest kolkende IJssel weggleed. Het was net alsof de restanten van een tropische orkaan over de Veluwezoom trokken. Het was donker. Het zicht was slecht.

Wie het kapitalisme op de meest intense manier wil ervaren, moet de oceanen op. Filosofen als Hegel en Marx wiste dat al: water is het domein waar kapitaal zich lekker voelt.

Waar zit die koopknop toch in het hoofd van mijn klant? En hoe druk ik daar zo hard en zo vaak mogelijk op? Dat schijnt een vraag te zijn waar veel marketeers mee worstelen. Laatst was ik weer op zo’n congres met visionaire neuro-guru’s. En dan bedoel ik met ‘neuro’ niet de (ver)kenners van de financiële toekomst van Noordelijke Eurolanden, maar de heren breinpeuteraars die de commerciële exploitatie van neurosciences voorstaan. Nou ja, in de ogen van deze Neuro’s zal ik ook wel een Zeuro zijn...ik vind het niks.

Zou er wel eens iemand tegen een generaal zeggen dat hij moet denken als een manager? Ik waag het te betwijfelen. Niet dat een generaal helemaal niets van doen heeft met management en organisatie, maar de doelen van een militaire en commerciële organisatie lopen nogal uiteen.

Toen eens aan Microsoft werd gevraagd hoe ze omgingen met de crisis, luidde het verrassende en ook onverwachte antwoord dat men besloten had daar even niet aan mee te doen. Crisis? Wat nou crisis!

Ons land wil sterker uit de crisis komen. Begrijpelijk. Maar waarom verzilveren we die kansen dan niet die door een andere positionering van ICT? Om zo end-to-end werkprocessen slimmer in te richten? Want technisch kan het al!

Makelaars zijn niet mijn vrienden. Ik vertrouw ze niet. Dat wantrouwen is diepgeworteld en gebaseerd op ervaringen twintig jaar geleden. En op recente ervaringen.

Waarom pleiten nog zoveel mensen voor het creëren van een ‘sense of urgency’ als het om veranderen gaat. Dit denken is achterhaald. In onze huidige tijd gaat het om het creëren van verlangen en een ‘sense of belonging’.

Het kan nooit kwaad even buiten je vakgebied te treden, even ‘out of the box’, even weg van de slecht verlichte tunnelvisie of het verstikkende groepsdenken. En dat kan heel gemakkelijk door boeken te lezen buiten je eigen vakgebied. Maar welke? Want de keuze is enorm en door de opmars van het e-book ook nog eens letterlijk binnen handbereik.

Door de val van het kabinet is de invoering van de Wet Bestuur en Toezicht hoogstwaarschijnlijk uitgesteld tot 1 januari 2013. Grossiers in commissariaten hebben extra tijd om hun ontslagbrieven te schrijven, terwijl de trappelende nieuwkomers nog even geduld moeten hebben. Wanneer gaat de benoemingencarrousel draaien?

Wat het tempo van veranderen betreft, is de race tussen Europa en de VS al lang gelopen. Maar het tempo van verandering in de VS is dan ook duizelingwekkend, zeg maar gerust moordend. Wat niet meer voldoet, wordt achteloos terzijde geschoven of vervangen. En wat nodig is, wordt gemaakt. Terstond.