Michiel Cobben is sinds 1992 actief in de werving en selectie van marketing­ en salespersoneel en sinds 2011 adviseert hij mensen en organisaties over hun verkoopstrategie. Dankzij deze ervaring kent hij als geen ander hij het belang van de gunfactor. Hij vertelt over zijn favoriete boeken.

Nog niet eens zo heel lang geleden wisten veel leidinggevenden niet hoe zij met email moesten omgaan. De manager dicteerde de tekst en liet zijn secretaresse het verder uitwerken. Dat zul je vandaag de dag niet meer tegen komen. Wel hebben veel leidinggevenden last van een ander obstakel: de inzet van social media.

Onlangs was het weer zover bij de overheid: de Joint Strike Fighter blijkt ietsje (een schamele 550 miljoen euro) duurder te worden dan verwacht. Het is de gewone gang van zaken: een mega-overschrijding van de geplande tijd en kosten. De vraag dient zich aan hoe dat bij toekomstige projecten te voorkomen is. Kunnen we leren van onze fouten?

In Psychologie Magazine​ van deze maand stond dat ruim de helft van de Nederlanders eind dit jaar een andere baan hoopt te hebben en dat 20 procent spijt heeft dat ze ooit in het verleden te lang in een baan zijn blijven hangen.

De mens als risicofactor, en dan vooral de dominante variant, de 'Bokito'. Wie kent er niet zo’n exemplaar in z’n directe werkomgeving?

Na jaren van babysitten, knutselen, vermanend toespreken, en opvoeden, is het dan eindelijk mogelijk om een serieus gesprek te voeren met mijn zoon.

Als de Sovjet-Unie de Spoetnik niet had gelanceerd, dan hadden wij nu waarschijnlijk geen iPhones en andere Apple-apparaten. Dat laat Mariana Mazzucato, hoogleraar economie en innovatie aan de University of Sussex, zien in haar boek De ondernemende staat – Waarom de markt niet zonder overheid kan.

Jaren geleden zat ik in een sollicitatiecommissie. Er was een gedoodverfde winnaar onder de kandidaten. Hoewel hij alle benodigde papieren en credentials had, had ik geen goed gevoel over hem. Een ander commissielid was juist fel voorstander. Hij had een lijst gemaakt met pakweg twintig argumenten vóór deze kandidaat.

Wat de VS zijn voor Iran, dat is de manager voor (naar eigen zeggen) weldenkend Nederland. Helaas niet gehinderd door kennis, zo bleek maar weer eens tijdens een uitzending van OVT (4/7/2015).

‘Iedereen is weg’. Het voelt soms alsof er de hele zomer bijna niemand werkt. De doorsnee vakantie is toch 3 weken, dus van de 2 zomermaanden is men zeker 2/3 van de tijd aan het werk. Maar wordt er ook lekker aangepakt in die tijd? Ik heb er geen statistische gegevens over, maar ik gok dat het tempo lager ligt. Deels kan dat komen doordat anderen weg zijn, mensen die je nodig hebt voor de voortgang, of doordat we dénken dat ze weg zijn en dus allerlei klussen vooruit schuiven ‘tot iedereen er weer is’.

De kwitantieloper, de melkknecht, de naaister in het lampenkapatelier, de overwegwachter – allemaal hebben ze door automatisering en mechanisatie hun baan verloren.

Wie de lachers op zijn hand wil hebben, moet met bermtoeristen op de proppen komen. Bermtoeristen zijn mensen die zich begin jaren zestig op klapstoelen naast hun auto langs de kant van de weg installeerden en vanuit de berm naar andere, voorbij tuffende auto’s keken.

In voorgaande jaren wilde ik nogal wel eens boeken meenemen die gewoon te lijvig waren om op een zonnige achternamiddag te consumeren. Of om andere redenen nooit verder kwamen dan de stapel. Dit jaar ga ik eens ‘licht reizen’ en tegelijk mijn iPad leeg lezen. Inmiddels is het stapeltje iBooks aanzienlijk in bits & bytes. Maar ook rijp & groen door elkaar. Voor iedere dag wat wils dus. Zelfs een paar iPubs die het apparaat niet kan openen zodat een bezoekje aan dit of dat tot de mogelijkheden behoort.

Als we slijmen en ‘kontlikken’ zo verfoeilijk vinden, waarom gebeurt het dan zo vaak? Roos Vonk deed er onderzoek naar. En de HR-baas van Google gebruikt dat om te voorkomen dat hij ‘slijmerds’ in huis haalt en promotie geeft.