Bijna iedereen kent het wel: kramp. Pijnlijk, geen prettig gevoel. Je gaat je er krampachtig door gedragen. Je maakt je zorgen, gaat het wel snel over? Een bijzondere en steeds vaker voorkomende vorm van kramp is risicokramp. Hier lijden veel organisaties aan, zowel bedrijven als organisaties in de semipublieke en publieke sector. Het lijkt wel besmettelijk.

Maatschappelijke organisaties in zorg en welzijn staan midden in een doorlopende verandering. Om van deze transities iets waardevols te maken is vertrouwen en tijd nodig.

Mensen zijn vaak bezig met alles willen doen en plezieren. Zij leggen de lat hoog, zijn veeleisend naar zichzelf en anderen en mogen geen fouten maken. Vaak speelt angst een rol om geen fouten te mogen maken. Dit leidt tot weinig innovaties en creativiteit.

De introductie van het spelmodel voor het Veranderen van maatschappelijke organisaties heeft reacties opgeroepen. Deze reacties brengen mij tot een toelichting op het begrippenpaar Spel en Sport. Deze begrippen zijn ontleend aan ‘Game’ en ‘Play’, een begrippenpaar dat in de sociologie en de filosofie diepgaande betekenis heeft. Naast een toelichting ook een korte repliek op Bruno Houben en Hans van der Loo die weinig waardering tonen voor maatschappelijke organisaties en kennelijk niet zo van spelen houden.

Bij leren denken de meesten van ons direct aan ‘iets nieuws doen’. Een vaardigheid toepassen of nieuwe opgedane informatie benutten om werk anders, slimmer of sneller succesvol uit te voeren.

Benader de wereld vanuit een ander perspectief en je krijgt een totaal andere geschiedenis. De zijderoutes van Peter Frankopan is daarvan een recent voorbeeld.

De verhouding tussen de generaties wijzigt. Door nieuwkomers, de stijgende gemiddelde leeftijd en de veranderende gezinssamenstelling wordt onze samenleving steeds kleurrijker.

Hoe makkelijker we ons iets kunnen herinneren, des te makkelijker we overschatten hoe vaak dit voorkomt. Zijn we in het land van ‘de asielplaag’ overgevoelig voor deze denkfout?

Het pleidooi van SG Camps van het ministerie van EZ voor een moderne aanpak voor complexe vraagstukken, is duidelijk in het verkeerde keelgat geschoten van de commentatoren van het FD. Zij pleiten voor krachtige politici die ons niet alleen een stip op de horizon voorhouden maar ons daar ook nog eens naartoe leiden. Was het maar zo simpel. Dan waren heel wat ingewikkelde maatschappelijke problemen al lang opgelost. Eric Spaans denkt er het zijn van.

Risicomanagement te belangrijk voor de afdeling risicomanagement. Dit is een parafrase van een beroemde uitspraak van David Packard: ‘Marketing is far too important to be left only to the marketing department!’

Het jaar was nog maar net begonnen of er plofte een Managementboek Magazine in de bus met daarin een interview van onze eigen goeroe van de organisatieverandering, Jaap Boonstra. Daarin verdedigt hij de stelling dat er een onoverbrugbare kloof bestaat tussen veranderingen in commerciële bedrijven en maatschappelijke organisaties. Het is sport versus spel. Het ene doe je om te winnen, het andere vanwege het spelplezier. Klinkklare onzin, betoogt Hans van der Loo.

In een interview in Managementboek Magazine (januari 2017) stelt Jaap Boonstra (hoogleraar organisatiedynamiek) dat ‘veranderprocessen in maatschappelijke organisaties spannender, weerbarstiger en ongrijpbaarder zijn dan veranderprocessen in de profit wereld’. Bruno Houben dient Boonstra van repliek.

De neiging om gebeurtenissen toe te schrijven aan iemands karakter tiert welig in de terugblikken op 2016. ‘Het gaat verdomme niet om mij!’

Lijstjestijd is weer aangebroken. Met talloze overzichten, variërend van de Top 200 Invloedrijkste Nederlanders tot de Oliebollen Top 10. Sommigen komen voor beide in aanmerking.

Agile was toch wel het woord van 2016, net zoals scrum en lean de jaren daarvoor domineerden. Wat zal straks het woord van 2017 blijken te zijn? Ik gok op of vakmanschap of op artificial intelligence.

En toen stond er onder mijn columns in Managementboek Magazine opeens dat ik behalve econoom en journalist ook bestsellerauteur ben. Met meer dan een kwart miljoen verkochte exemplaren van Gouden jaren, kan ik dat moeilijk ontkennen. Bestsellerauteur is, voor zover het überhaupt een beroep is, geen beschermd beroep.