Valt het boek 'Ik ging weg bij Microsoft om de wereld te verbeteren' van John Wood wel onder de categorie managementboeken? Dat was de eerste vraag die ik me stelde toen ik het boek zag. In eerste instantie leek het mij meer een boek ter ontspanning. Nu ik het gelezen heb, kom ik tot de conclusie dat het zeker een managementboek is, alleen de verpakking van de inhoud is anders. Die verpakking lijkt een beetje op de boeken met de titel als 'Doel' van Eli Goldratt of 'Winnen' van Jack Welch. Dit soort boeken staan voor een hoge toegankelijkheid en een verrassende inhoud. Zo ook dit boek van John Wood.

Op uw bureau ligt een paar stapels documenten. Ergens daartussen ligt het rapport waar u commentaar op zou geven. Maar waar is het? Een collega komt binnen. Snel legt u een paar stapels papier op elkaar, om zo plaats te maken voor het kopje koffie van de collega. “Een clean desk policy zou hier ook wel ingevoerd kunnen worden”, schertst uw collega. Vanmiddag maar eens opruimen, denkt u. Het lijkt echter wel of u elke dag kunt opruimen, er komt gewoon geen eind aan de rommel.

'Zin. Leidinggeven aan jezelf en anderen' van André Meiresonne is niet een boek als andere (zelfhulp)boeken. Het wijkt af in materiaalgebruik (bordkartonnen kaft), typografie en opzet. Felle kleuren, (pers)foto's en ontelbare illustraties, zoals een sinaasappelkistje, een plastic badeendje, een tang, een inbussleutel en een balpen. Ook barst het boek van uitspraken en anekdotes die een hele of halve pagina in beslag nemen.

Het boek 'Performance' van Robin Stuart-Kotze is bestemd voor managers die willen weten wat 'performance' belemmerend gedrag is, hoe zij hun medewerkers fluitend naar hun werk kunnen laten gaan, en welke impact managementstijlen op 'performance' hebben. Performance, of in gewoon Nederlands presteren, is de eerste stap naar een optimaal presterende organisatie met enthousiaste medewerkers.

Jaren geleden moest ook ik over van WP naar Word. Vreselijk vond ik dat. Ik wist heel veel functietoetsen in WP uit mijn hoofd en kon daardoor supersnel in dit tekstverwerkingsprogramma werken. Toen ook Excel op de werkvloer kwam heb ik een cursusboek ter hand genomen om me de MS-office programma's eigen te maken. Zo leerde ik steeds meer met de muis te werken en het toetsenbord als typemachine te gebruiken. Ik heb in het verleden ook echt moeten waken voor een muis-arm, die lag af en toe op de loer...

Het boek 'Lullepot, de kunst van het kletsen' van Piet van Sterkenburg heeft als veelbelovende ondertitel; 'Beweren, bezweren, oreren en ook lik op stuk geven in het openbaar'. Maakt het boek deze ondertitel waar? Nee. Absoluut niet zelfs, en toch is het een leuk boek. Als je ten minste van taal en verhalen houdt. Dan zul je het boek met veel plezier lezen, ook al brengt het niet wat de titel belooft.

De theorie van de Big 5 is de meest recente theorie over de belangrijkste persoonlijkheidstrekken. De Big 5 is gebaseerd op een onderzoek naar alle woorden waarmee persoonlijkheidskenmerken van mensen kunnen worden aangeduid. Wat opzet betreft doet het denken aan de 'Myers-Briggs type indicator'. Maar dit model verdeelt een persoonlijkheid echter in vier karaktertrekken. In het boek 'De Big 5 Persoonlijkheidsfactoren' van Boele de Raad en Mien Dodema-Winsemius wordt deze theorie op de divan gelegd.

Terwijl de hype rond competentiemanagement een zachte dood gestorven is, komen Léon de Caluwé en Elsbeth Reitsma met een boek over competenties van organisatieadviseurs dat de toepasselijke titel 'Competenties van organisatieadviseurs' heeft meegekregen. Mijns inziens terecht. Want langzamerhand begint het besef door te dringen dat echte veranderingen niet bereikt worden door het volgen van simpele stappenplannen, maar dat altijd rekening gehouden moet worden met de volgende vier aspecten: de context, de aanpak, de interventies, én de competenties van de veranderaar. Dat laatste aspect staat centraal in dit boek.

De titel 'Afgedwongen toeval en andere geheimen van succesvol netwerken' klinkt nogal tegenstrijdig. Alsof je toeval kunt afdwingen. Zou dat net zo zijn als met geluk? Daarvan wordt ook beweerd dat je dat kunt afdwingen. Maar hoe dwing je toeval af? Een interessante vraag.

In onze huidige maatschappij zijn er veel mogelijkheden voor mensen om zich te ontplooien. Hoe komt het dan toch dat veel mensen het gevoel krijgen dat zij niet datgene doen wat zij eigenlijk zouden willen doen? Volgens Berthold Gunster komt dit voort uit een Ja-maar levenshouding: er is altijd wel een argument te bedenken waarom iets niet kan. De auteur is afgestudeerd aan de Akademie voor Expressie en grondlegger van de Ja-maar filosofie. Gunster is trainer en coach, en verzorgt trainingen en workshops bij bedrijven en instellingen.

Na het succes van 'Intuïtie' van Malcolm Gladwell, is zijn eerste boek in Nederland opnieuw uitgegeven onder een andere titel. 'Het beslissende moment' is de vertaling van 'The Tipping Point', het boek waarmee journalist en columnist Gladwell in de VS al zoveel succes boekte.

Keren indien mogelijk. De reactie van Lucie is even voorspelbaar als emotieloos. Keren indien mogelijk, zegt ze nogmaals op dezelfde onaangedane toon. Keren indien mogelijk. Ze blijft vriendelijk vanuit haar Tomtom, hoezeer ik ook de verkeerde kant op blijf rijden. En dan ineens: over honderd meter linksaf slaan. Ze geeft het op. Ik heb gewonnen. 

Het boek 'Heb lef, durf te veranderen' van Tica Peeman gaat over veranderen. Meer in het bijzonder: hoe de lezer stapsgewijs verandering kan vormgeven en vooral hoe hij of zij het kan volhouden. Het centrale thema daarbij is 'lef'. Lef omdat veranderingen tegennatuurlijk zijn. en omdat lef noodzakelijk is om patronen te durven doorbreken. 'Lef' is voor iedereen die wil veranderen. Voor iedereen die daar maar niet aan begint of afhaakt, een andere aanpak wil weten, het gestructureerd wil doen, of zijn of haar eigen weerstand wil leren kennen.

We moeten niet ten onder gaan aan zelfmedelijden, is de boodschap van het boek 'Wat is jouw excuus?' van John Foppe. En Foppe heeft recht van spreken, want hij is zelf zonder armen is geboren. Wie een slachtofferrol aanneemt, brengt zichzelf in een neerwaartse spiraal. Mensen moeten zelf het heft in handen nemen en verantwoordelijkheid nemen. 

'Innerlijk Leiderschap' van Ietje Lindermann is een dun en klein boekje, slechts 94 pagina's in klein formaat, dat volgens de auteur is geschreven voor een brede doelgroep. Die doelgroep bestaat uit mensen die willen leven en werken vanuit persoonlijke bezieling. Anders gezegd: mensen die op zoek zijn naar hun authenticiteit.

Achter de intrigerende titel 'Samoerai communicatie' gaat een dun boekje schuil waarin oosterse gevechtsprincipes toegepast worden op westerse communicatie. Lars Faber en Ton van Halderen hebben een boek geschreven dat erg gemakkelijk leest, bijzonder compact is, en tegelijkertijd een rijk scala aan wijsheden bevat.

'Misschien maakt de wereld om je heen een onbeweeglijke, onverbiddelijke indruk. Maar zo is het niet. Door de lichtste druk - op de juiste plaats - kan ze volledig veranderen.'

Vandaag een berichtje in Intermediair: Vergaderen wordt steeds minder productief. Zo blijkt althans uit onderzoek onder ruim 800 leidinggevenden in Europa. Ook al zaten bij deze leidinggevenden geen Nederlanders, ik weet zeker dat de resultaten heel herkenbaar zijn in ons land. Meer dan de helft van de vergaderingen is niet efficiënt en draagt weinig bij het aan delen en doorgeven van informatie, zo kunnen we lezen. Als je kijkt naar de hoeveelheid werktijd die we in vergaderen stoppen, zo'n 10-25 % van de tijd (en dat wordt alleen maar erger naarmate je meer managementtaken hebt), zou je denken dat het een belangrijke en ook wellicht leuke activiteit is. Dat kan het ook zeker zijn, maar nog veel vaker hoor je gemopper. Niemand leest de stukken, die pas de dag voor de vergadering verzonden zijn - zelf heb je ze natuurlijk wel gelezen. De vergaderingen zijn te lang, een aantal mensen is steevast te laat, de agenda is onduidelijk en echt knopen doorhakken gebeurt elders. Naast je zit iemand onder tafel SMSjes te versturen, een ander hangt achterover en lijkt zich meer op het uitzicht te concentreren dan op de voorzitter. Vergaderen om een volgende vergadering af te spreken, zo lijkt het soms.