Communicatiecampagnes van de rijksoverheid liggen met een zekere regelmaat zwaar onder vuur in de media en de politiek. Het zijn er te veel, ze zijn te duur en niet efficiënt, of nog erger: ze zijn weinig effectief.

Innovatie in het onderwijs is al jaren gebaseerd op externe vergelijking van resultaten. Op rankings dus. Dit leidt tot meer controle van overheidswege, met als gevolg een grote mate van vervreemding onder leraren en leidinggevenden. Volgens Dolf van den Berg is er een nieuwe manier van leidinggeven nodig die minder nadruk legt op beheersbaarheid, maar meer op zingeving. In het onderwijs moet weer ruimte komen voor inspiratie, creativiteit en betrokkenheid.

In de wetenschap en in de praktijk bestaat weinig theoretisch en empirisch onderbouwd materiaal over de kwaliteit van de beleidsvoorbereiding in relatie tot de effecten van beleid. ‘Twee kanten van de medaille’ geeft inzicht in factoren die de kwaliteit van de beleidsvoorbereiding optimaliseren om de effectiviteit van beleid vroegtijdig te beïnvloeden. Meyken Houppermans heeft een ideaaltypisch model voor de beleidsvoorbereiding ontworpen en getoetst aan vier beleidscases.

De kern van 'Sociaal doe-het-zelven' is de doorgeslagen rol van de overheid. Pieter Hilhorst en Jos van der Lans zetten dit boek 'de beweging van mensen die het heft in eigen hand nemen' naast 'het verleggen van de macht van de overheid' om te komen tot een effectievere manier van maatschappelijke verantwoordelijkheid delen.

Voor auteur Annemarie van Dalen is 'Zorgvernieuwing - Over anders besturen en organiseren' het slothoofdstuk van haar zesjarige promotieonderzoek. Twee diepgaande antropologische casusbeschrijvingen vormen de basis van een 379 pagina's tellend boek. Naast Buurtzorg Nederland staat de gehandicapten-organisatie Esdége-Reigersdaal centraal. De sociaal-constructivistische benadering brengt een bijzonder perspectief op 'innovatie'. In hoeverre is er sprake van innovatie in het Nederlandse zorgsysteem?

Het centrale thema van De Zorgval is de 'presentiebenadering'. Deze filosofie beoogt zorg die minder bepaald wordt door de mechanismen van het bedrijf en de spelregels van de beroepskrachten. Volgens de auteurs, Andries Baart en Christa Carbo, leidt dit ertoe dat de zorg in zijn eigen val loopt en kwetsbaren de dupe worden. Maar is iedere patiënt of cliënt per definitie kwetsbaar?

De auteurs van het boek 'Koplopers in de Zorg' zijn, niet onterecht, gevallen over het feit dat de Nederlandse gezondheidszorg er niet voldoende in slaagt om zichzelf goed over het voetlicht te brengen. Incidenten beheersen de beeldvorming; wanneer er een medische fout wordt gemaakt of zowel patiënten als zorgverleners per ongeluk met een virus worden besmet staan de kranten er vol mee. Het is dan ook een mooie gedachte om eens een boek uit te geven dat bol staat van succesverhalen. Waar is de gezondheidszorg nu eigenlijk goed in? Waar innoveren zij, stijgen zij boven zichzelf en anderen uit?

Op de achterkant van '101 vuistregels, onderwijs als voorbereiding op het onverwachte' prijkt een foto van de auteur ervan: Pieter Mostert. Het is wellicht wat kort door de bocht om te stellen dat de goedlachse bebaarde man op foto het prototype leraar is, toch ga ik dat zeggen. Mijn associatie komt uit een ver verleden en brengt warme herinneringen boven over mijn eveneens bebaarde biologieleraar. Een man met passie voor zijn vak, liefde voor zijn leerlingen en een gedreven docent die lesgeven tot een kunst heeft verheven. Omringd door kikkers, vissen en andere dieren waren mijn biologielessen elke week een feest. Ik ben benieuwd of Mostert mij net zo gaat verrassen!