In 2004 verscheen het boek Intensieve menshouderij van Jaap Peters. Een boek dat van meet af aan net zulke enthousiaste aanhangers had als even felle tegenstanders. Alleen dat al is een reden om te kunnen spreken van een ‘Hollandse Klassieker’, zelden was er sprake van zo weinig polderen achter de dijken. Belangrijker is natuurlijk de inhoud: waar bij verschijnen nog met enig recht kon worden geschamperd dat Peters wel erg chargeerde, daar blijkt nu, vier jaar later, dat er eerder sprake is geweest van een zeer vooruitziende blik. Tijd dus voor een korte terugblik!

Dit soort zinnen, daar houden we van: ‘Een aardappel in de grond stoppen is heel makkelijk, want jij bent niet zelf die aardappel.’ Maar wat bedoelt Michiel Arens er in godsnaam mee? In zijn boek Rules are fun! Structuur brengt vrijheid legt hij het uit.

De recensie van 'Eat that frog', het boek van Brian Tracy, ligt al veel te lang op afronding te wachten. Ik pak het boekje op, lees het door, blader nog eens in het boek en ga weer iets anders doen. Iets dat makkelijker is, maar wat minder voldoening geeft dan de afronding van deze recensie. Dit is nou net waar 'Eat that frog' om draait: we moeten ons uitstelgedrag aanpassen en die taken waar we zo tegenop zien meteen aanpakken.

Eikels, tirannen, halve garen en kloothommels. Kent u zo iemand of….bent u er misschien zelf een? Ze komen namelijk nogal vaak voor bij bedrijven en zijn simpelweg samen te vatten onder de noemer hufters. Mensen die menen dat ze ongestoord collega's en ondergeschikten mogen pesten of zelfs ronduit grof en onbeschoft mogen behandelen.

'Rules are fun! Structuur brengt vrijheid' is geschreven door Michiel Arens, ondernemer en ontwikkelaar van het 'spelregelinformatiesysteem' MAVIM. In dit boek wordt toegelicht hoe MAVIM kan helpen om regels, waar we toch allemaal aan moeten voldoen in een organisatie, zo vast te leggen dat de regels weer als prettig ervaren worden. Hierbij wordt het onderscheid gemaakt tussen 'doen' en 'zijn', oftewel het volgen van regels of bewust het nut ervan in zien en ermee willen werken. Een mooi doel, maar doordat MAVIM het systeem van de schrijver is, voelt de tekst regelmatig als een verkooppraatje en blijft de essentie van het boek niet goed hangen.

Ondernemen is een straatfeest, zegt Pim van den Berg. In zijn gelijknamige boek legt hij uit wat hij daarmee bedoelt. Hij vertelt dat het belangrijk is om als ondernemer in daadwerkelijk contact te staan met je klant en zo 'te begrijpen wat er nu in het heden gebeurt, de kansen voor de toekomst [te] zien en daar vervolgens naar [te] handelen.' De grote ondernemer zal meer moeite hebben om er achter te komen wat er bij zijn klanten leeft. Van den Berg gaat voor hem de straat op om de gebeurtenissen op straat vast te leggen met zijn fotocamera. Vervolgens haalt Van den Berg uit dit beeldmateriaal de kern van wat hij waarneemt. Deze methode, die Van den Berg in zijn boek veelal weergeeft met prachtig beeldmateriaal, noemt hij 'straat-o-logie'. Met 'Ondernemen in een straatfeest' hoopt hij zijn lezer te inspireren tot het beoefenen van straat-o-logie.

Ralf Knegtmans komt naar aanleiding van literatuuronderzoek en interviews tot negen universele criteria om toptalent te herkennen. De vraag die zich daarbij voordoet, is wat de wetenschappelijke waarde is van dergelijke criteria. Die vraag blijft ook na het lezen van 'Toptalent' onbeantwoord. Wat dit boek aantrekkelijk maakt, is dat theorie en praktijk, dat wil zeggen literatuurinzichten en interviews, prettig worden afgewisseld, dit maakt het boek zeer lezenswaardig.

Ralf Knegtmans komt naar aanleiding van literatuuronderzoek en interviews tot negen universele criteria om toptalent te herkennen. De vraag die zich daarbij voordoet, is wat de wetenschappelijke waarde is van dergelijke criteria. Die vraag blijft ook na het lezen van 'Toptalent' onbeantwoord. Wat dit boek aantrekkelijk maakt, is dat theorie en praktijk, dat wil zeggen literatuurinzichten en interviews, prettig worden afgewisseld, dit maakt het boek zeer lezenswaardig.

Ten einde raad marcheerde Wilhelm Voigt naar Berlijn met de twaalf soldaten die hij had overdonderd. De werkloze schoenmaker was vertwijfeld. Om werk te kunnen zoeken, had hij een pas nodig, maar om een pas te kunnen aanvragen, had hij toestemming nodig om te stad te betreden – en die werd hem geweigerd. Althans in de toneelbewerking die Carl Zuckmayer van deze geschiedenis maakte, waarin Voigt het slachtoffer is van een inconsequente overheid. Door echter een militair uniform te stelen en zich als Hauptmann van Köpenick voor te doen, kan Voigt een groep soldaten commanderen om met hem het stadhuis te bezetten, een actie waardoor hij uiteindelijk gehoor vindt voor zijn zaak.

Conflicten zijn van alle tijden, maar dat ruzie maken bijdraagt aan het oplossen van conflicten, zal veel mensen verbazen. Volgens Jean-Pierre van de Ven, auteur van 'Ruzie in de tent', maken sussen en ze uit de weg gaan conflicten alleen maar erger. Conflicten zijn onvermijdelijk en horen bij samenwerken. In het boek wordt ingegaan op de diverse strategieën die het mogelijk maken om zinloze conflicten om te zetten in nuttige.