Bestsellerauteur Joep Schrijvers (Hoe word ik een rat?) werkt momenteel aan een ideeëngeschiedenis van leiderschap in de westerse wereld. Hij deed onlangs alvast een vingeroefening bij De Correspondent en analyseerde het leiderschap van Nederlandse politici na de vliegramp in de Oekraïne.

Begin jaren 70 liepen ze bij elkaar in dezelfde wijk in Los Altos waarschijnlijk tegen het lijf: Bob Noyce medeoprichter van Intel Corp, Ted Hoff, de briljante architect van de ‘8080’, het vlaggenschip van Intel, en puber Steve Wozniak, op zijn fiets. Wozniak zou met de eerste Apple in 1976 de doorbraak van de commerciële PC bewerkstelligen, zo lezen we in The Intel Trinity van Michael Malone. Maar daar zat geen Intel chip in. Er waren goedkopere alternatieven. In Apple PC’s zouden nooit Intel chips komen maar dat lag meer aan zijn maatje. Dat is een andere geschiedenis die u kunt nalezen in Steve Jobs de biografie van Walter Isaacson.

‘Zodra een musicus genoeg vaardigheden heeft om bij een topmuziekschool toegelaten te worden, dan is hoe hard iemand werkt wat de ene artiest van de andere onderscheidt. Dat is alles.’

Het was het WK van het teambelang, van collectief denken en de hele mens. Allemaal termen uit de koker van Louis van Gaal, die eindelijk zag dat de rest van de wereld beaamde wat hij al jaren riep: hij is de beste ter wereld. Wat kunnen managers van hem leren?

De meeste managers zijn wel vertrouwd met gedisciplineerd werken bijvoorbeeld volgens de GTD (Getting Things Done) methode. Mapjes, twee minuten regel, prioriteiten, de belangrijkste drie zaken als eerste afhandelen.

Van alle onzekere bedrijfsmodellen is de filmindustrie misschien wel de grilligste. Miljoenenflops als Ronin 47 met Keanu Reaves, Gigli met Jennifer Lopez en Ben Affleck, en The adventures of Pluto Nash met Eddie Murphy tonen pijnlijk aan dat zelfs de meest talentvolle teams uiteindelijk geen garantie zijn voor een hit. Eén filmproducent vormt echter de uitzondering op de regel: Pixar!