In een prettig leesbaar boekje leidt neuroloog Margriet Sitskoorn u rond in de wondere wereld van de hersenen. Dat doet ze op een prettige manier: ze legt goed uit, verzamelt aansprekende voorbeelden, herhaalt de belangrijkste inzichten en raakt nergens haar lezers kwijt door bijvoorbeeld te moeilijk taalgebruik. 'Het maakbare brein' is een aanrader voor alle mensen die geïnteresseerd zijn in de vele geheimen die ons brein herbergt.

Als trainer doet u er waarschijnlijk van alles aan om uw trainingen aantrekkelijk te maken voor de deelnemers. Interessante informatie, verschillende werkvormen, goede hulpmiddelen en een afwisselend programma. Voeg daar aan toe de leerdoelen van de deelnemers en de energie van de trainer zelf en er is een uitstekende basis voor een succesvolle training. Harold Stolovitch en Erica Keeps, schrijvers van het boek 'Vertellen is nog geen trainen', gaan een stap verder. Volgens hen blijven veel trainers hangen in het overdragen van informatie en oefenen. Terwijl er zo veel meer te bereiken is. En nog op een leuke en inspirerende manier ook!

Het is niet de retoriek van de traditionele directeur - sigaar in de mondhoek, varkensoogjes, gestreept kostuum, slecht humeur en een stem als een misthoorn - waar Paul Verburgt zich aan ergert in zijn boekje Bazenbargoens. Nee, het zijn die zinnetjes waarmee de moderne, vlotte, geëmancipeerde leidinggevende van tegenwoordig zowel maskeert als duidelijk maakt dat er hier maar één is die het voor het zeggen heeft: en dat is hij (of zij natuurlijk).

Het INSEAD Global Leadership Centre (IGLC) werd door Professor Manfred Kets de Vries opgericht en hij werkt daar momenteel als directeur. Het IGLC heeft duizenden executives geholpen om hun effectiviteit te vergroten in zowel hun samenwerking met collega's en cliënten als hun met aandacht voor hun eigen professionele en persoonlijke aspiraties. In 'De ideeën van Manfred Kets de Vries over leiderschap' neemt Harry Starren van De Baak ons mee aan de hand langs een groot aantal boeken van in dit geval Manfred Kets de Vries.

Jan den Breejen is sinds de jaren 90 intensief bezig met werkleertrajecten. Hij is er namelijk van overtuigd dat elk gezond en succesvol bedrijf, ofwel de High Performance Organisatie, naast een werkplek ook een school moet zijn. Den Breejen stelt dat vóór alles een HPO wordt gekenmerkt door de werknemers: hun houding, motivatie en gedrevenheid maakt het verschil, en een HPO kan op vele manieren invloed uitoefenen op deze factoren, voornamelijk door hun werknemers, jong en oud, te blijven trainen. Den Breejen verwijst graag naar het Japanse begrip Kaizen, dat zoveel betekent als ‘constante verbetering’.

'Het is tijd de projectsaboteurs te voorzien van het juiste gereedschap: een boek dat uitlegt hoe je een project kunt manipuleren en vernietigen.' Een prikkelend en veelbelovend voorwoord van Jeroen Gietema en Dion Kotteman in hun boek 'De projectsaboteur'. 

Pim Elfferich interviewde communicatiemensen en ontdekte een opvallende overeenkomst bij organisaties die hoog scoren als 'leukste' werkgevers. Allemaal hebben ze bijzonder veel aandacht voor interne communicatie. In 'Hoera, het is weer maandag!' laat hij ons zien hoe belangrijk interne communicatie is voor een goed lopende organisatie.

Wie 'Presence' met veel interesse heeft gelezen, zal zeker ook 'Theory U' willen lezen. Waar u in 'Presence' op hoofdlijnen de inzichten aangereikt krijgt van de U-theorie, daar gaat Otto Scharmer in dit nieuwe boek een stuk verder en diept hij de concepten verder uit. Het boek is bepaald geen receptenboek en al helemaal geen doe-boek. Het boek biedt echter een integrale verander- en leermethode die organisaties als basis kunnen gebruiken bij complexe veranderingen.

Wat krijg je als je een oud lid van de raad van bestuur van Ahold, een jezuïet en een hoogleraar verandermanagement vijf jaar lang periodiek in een pastorie in Bloemendaal bij elkaar brengt? Een nieuw boek: Het theater van verandering.

Voorbeelden van mislukte samenwerking in de publieke dienstverlening halen de krant. Het ging mis, blijkt achteraf, omdat alle betrokken partijen langs elkaar werkten. Oplossingen die herhaling moeten voorkomen, worden vaak gezocht in het instellen van een nieuwe coördinerende instellingen zoals de Centra voor Jeugd en Gezin of het verspreiden van lokale 'best practices'. Pieterjan van Delden heeft een uitermate intelligent en stimulerend boek geschreven, waarin hij verslag doet van zijn onderzoek naar wat samenwerking in de publieke dienstverlening wél succesvol maakt. En passant legt hij in 'Samenwerking in de publieke dienstverlening' bloot waarom de boven genoemde aanpakken geen succes zullen hebben.

Berthold Gunster publiceerde tot op heden twee boeken over het fenomeen: in 2006 verscheen Ja-maar, wat als alles lukt? en in 2008 volgde Huh?!. En nu is er het boekje Omdenken.

Van namen als Frederick Taylor, Tom Peters en Jim Collins laat hij geen spaan heel in 'De managementmythe'. Iedereen faalt, behalve Matthew Stewart zelf. Zelf is hij een tiental jaren werkzaam geweest in de adviessector en heeft er, naar eigen zeggen, flink zijn zakken gevuld. Nu doet hij dat door er boeken over te schrijven en, naar alle waarschijnlijkheid, over een tiental jaren te gaan schrijven over onnozele lezers van dit soort boeken. Lees 'De managementmythe' dus niet.