Met haar boek Beïnvloeden en veranderen van gedrag reikt Carina Wiekens de managementindustrie de ingrediënten aan voor een benadering die recht doet aan de weerbarstige werkelijkheid van alle dag: wetenschappelijk en dus evidence-based.

Beleid uitstippelen voor de langere termijn vereist haast acrobatische vaardigheden. Als beleidsmaker balanceer je tussen weten, vermoeden en ‘best guesses’. Het uiteindelijke plan mag dan de goedkeuring dragen van de belangrijkste stakeholders, de kans dat het eerder in de prullenmand verdwijnt dan je lief is, is meer dan reëel. Dat kan ook moeilijk anders, want niemand kan de toekomst voorspellen. Je kunt wel onderzoeken welke ontwikkelingen zich in de toekomst kunnen voordoen en wat die voor je bedrijf zouden betekenen. Om vervolgens actie te ondernemen om eventuele schadelijke gevolgen zoveel mogelijk te beperken. Die werkwijze heet scenarioplanning. In Toekomstonderzoek: Van trends naar innovatie beschrijft Boudewijn Raessens hoe je de toekomst met scenario’s kunt onderzoeken en wat je met de uitkomsten van dat onderzoek kunt doen.

Werken met beeldmateriaal vanuit een talentgerichte benadering zijn de belangrijkste succesfactoren van Coachkaarten, een nieuwe ‘toerustingstool’ naar eigen zeggen. Dit instrument is, zoals de titel al min of meer suggereert, met name bedoeld voor iedereen die beroepshalve over voldoende coachingsvaardigheden beschikt. Volgens de ‘gouden regels’ op een van de kaarten betekent dat onder meer dat je een OEN moet durven zijn, LSD moet gebruiken en OMA thuis moet laten. En dat prikkelde Managementboek Magazine om Espérance Blaauw, de auteur, te bevragen over de achtergronden van dit beeldende instrument.

Te veel HR-professionals laten hun carrièrebelang prevaleren boven het belang van hun organisatie, en dat zet een flinke rem op de ontwikkeling van het vak. Het is een keihard oordeel dat de aanzet heeft gegeven tot een opmerkelijke bijdrage aan een vakgebied waarbinnen al zoveel is gepubliceerd: Organisatie- en personeelsmanagement. Een lijvig boek dat van auteurs Klaas Schouwstra en Jan-Willem Rengelink de volgende nader verklarende ondertitel heeft meegekregen: ‘Resultaatgericht Human Resource Management’. Waar de meeste boeken het vakgebied zelf of de bekende personeelsinstrumenten als uitgangspunt kiezen, gaan zij uit van de organisatie en haar doelstellingen. Want HRM is volgens hen alleen waardevol als zij daaraan bijdraagt.

Onontgonnen terrein is het niet, maar strategisch management is bepaald niet stevig verankerd in het denken en doen van de meeste beleidsmakers in de non-profit. Maar volgens Kees Mouwen kun je ze dat niet kwalijk te nemen. Ze hebben dat namelijk nooit geleerd! Bovendien heeft de sector vaak last van stakeholders die zich zeer indringend met het beleid bemoeien, ‘s lands overheid bijvoorbeeld. Mouwen houdt zich al jaren als wetenschapper en publicist bezig met lange-termijnbeleid in het maatschappelijk middenveld. Kort geleden verscheen zijn magnum opus: Handboek Strategisch Management voor de non-profitorganisatie. Managementboek Magazine sprak met hem.

Onder het motto ‘Van fouten kun je leren’ schreven Karel Jan Alsem en Robbert Klein Koerkamp een klein, maar ontluisterend boekje over hoe gemakkelijk merkmissers ontstaan: 12 merken, 13 ongelukken. Niet alleen aansprekende voorbeelden passeren de revue maar ook veel kleinere. En die zijn volgens de auteurs eigenlijk veel vervelender, want dergelijke missers worden vaak niet opgemerkt, maar kosten de opdrachtgevers wel handenvol geld. Verplichte kost voor iedere zichzelf respecterende marketeer!

De tijd dat de interne communicatie professional zich vooral bezighield met de communicatiestructuur van zijn werkgever, de presentaties van de CEO, en het personeelsblad is verleden tijd. Althans, als het aan Ilse van Ravenstein en Guus Kok ligt. Zij gaven hun boek IC in 3D de ondertitel ‘Interne Communicatie in breed organisatieperspectief’ mee en duidelijker kon de moraal van hun verhaal niet worden weergegeven. ‘Wij zien de IC-professional als een organisatieadviseur met een communicatiebril op,’ leggen zij uit. Managementboek Magazine sprak met beide auteurs over het nieuwe paradigma.

Sinds het verschijnen van Good to Great is iedere organisatie van formaat op zoek naar zijn eigen manier om ‘great’ te zijn. Dat wil zeggen: beter te presteren dan de concurrentie. De meeste maken daarbij de fout zich voornamelijk te concentreren op het ‘wat’, zo oordeelt Peter Stoppelenburg in zijn boek High Performance 3.0. Het ‘hoe’ is minstens zo belangrijk. 4 November verschijnt het, maar Managementboek Magazine sprak alvast even met de auteur.

Heel veel verandertrajecten mislukken. Maar liefst zeventig procent, zo wil de mare. De oorzaak ligt bijna altijd buiten het management, zo weet het management. Vergeet dat maar, zo zegt Arend Ardon. Een belangrijke oorzaak voor het niet slagen van veranderingen zijn juist de verantwoordelijke managers. Zonder het te beseffen, blokkeren zij de verandering die ze zo graag tot stand willen brengen. Ardon schreef er een boek over, Doorbreek de cirkel!, dat weer een gepopulariseerde versie is van het proefschrift waarop Arend Ardon in 2009 promoveerde. Een ontluisterend boek, maar wel een boek met perspectief omdat het ook laat zien hoe je de valkuilen kunt ontlopen.

Voor een vaardigheidstraining moet je absoluut oefenen, maar de meeste cursisten vinden dat doodeng. Vooral met het woord ‘rollenspel’ jaag je gemakkelijk een hele groep in de stress. Dat is helemaal niet nodig, vindt Karin de Galan, en zij kan het weten. Niet alleen heeft zij inmiddels ruim twintig jaar ervaring als trainer, ze heeft ook een aantal zeer succesvolle boeken over vaardigheidstrainingen geschreven. Maar het onderwerp ‘rollenspellen’ krijgt daarin nog niet de aandacht die het nodig heeft, vond ze, en daarom schreef zij opnieuw een boek. Deze keer uitsluitend over hoe je het roemruchte fenomeen zo kunt gebruiken dat weerstand voorgoed tot het verleden behoort én je er als trainer een optimaal leerrendement uit haalt: Werken met de successpiraal.