Secretia van Lieshout

Het was een gure herfstachtige avond. De wind gierde
om het huis en de regen kletterde tegen het raam. Eva
keek naar buiten en wachtte gespannen op de komst
van haar zoon Winston. Gedachten raasden door haar
hoofd en in haar buik voelde ze spanning bij tijd en wijle
opwellen. Ze wist dat het niet eerlijk was, maar voor haar
gevoel had ze geen andere keus als ze haar dochter
voor zich terug wilde winnen. Ze tuurde naar de bladeren
die zich niet langer konden vasthouden aan de boom en
door de wind werden meegevoerd. Zo wilde ze ook dat
het haar schoonzoon zou vergaan. Hij zou zich ook niet
langer staande moeten kunnen houden in zijn huidige
leven en net als de bladeren weg moeten waaien uit
haar leven. Een tochtige vlaag verraadde het opengaan
van de voordeur en niet veel later stond Winston in de
woonkamer. Ze begroetten elkaar en hij keek zijn
moeder enigszins ongerust aan. Dat er iets aan de hand
was had hij gemerkt tijdens het gevoerde
telefoongesprek, ongeveer een uur eerder.

‘Is er iets mam?’ vroeg hij. ‘Je klonk gespannen aan de
telefoon en als ik je zo zie ben je dat nog steeds.’

Eva keek hem doordringend aan en zei: ‘Ik wil van hem
af. Hij moet uit ons leven.’