Een Surinaamse Rapsodie

‘Ik ben jammer genoeg nog niet dood, dus ik kan daar nog niet op antwoorden’, lachte de 50-jarige Majoie Hajary (1921-2017) op de vraag naar de waardering voor haar muziek. Ze geloofde dat ze pas na haar dood roem zou vergaren.
Als tiener verlaat de talentvolle Majoie Hajary – telg van Hindostaanse en Afro-Chinese ouders – Paramaribo om in Amsterdam piano te studeren. Tijdens de Tweede Wereldoorlog neemt ze een Indiase podiumidentiteit aan om te ontsnappen aan de rassenwaan van de nazi’s. Later schittert ze op concertpodia in de Amerika’s met Liszt, Schumann en Chopin en studeert compositie bij Nadia Boulanger in Parijs, waar ze ook haar man Roland Garros zal ontmoeten. Door zijn werk voor Air France woont ze op verschillende continenten.
Haar composities weerspiegelen haar kosmopolitische leven: de klanken van Afrika, Azië en Suriname versmelten met die van de klassieke muziek en jazz. Toch bleef ze relatief onbekend. Was het een gebrek aan netwerken of speelden de oorlog, haar afkomst en huwelijk daarin een rol?
In Surinaamse Rapsodie schetst Ellen de Vries in zeven muziekstukken het bijzondere leven van deze onterecht vergeten componiste en pianiste.
Ellen de Vries is schrijver en onderzoeker op het gebied van (post)koloniale geschiedenis. Eerder schreef zij de biografie over de naar Suriname geëmigreerde Amsterdamse kunstenares Nola Hatterman: Nola. Portret van een eigenzinnig kunstenares (2008) en was samensteller van de bundel Nola Hatterman. Geen kunst zonder kunnen (2021). www.ellendevries.nl