De (on)duidelijkheid van normstelling in de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren terrorisme (Wwft)

Eind 2018 is in de media breed uitgemeten dat de ING een megaschikking heeft getroffen met het Openbaar Ministerie, omdat de bank ervan verdacht werd onvoldoende (voorzorgs)maatregelen te hebben getroffen ter bestrijding van witwaspraktijken via zijn bankrekeningen.

De Wet ter voorkoming van witwassen en financieren terrorisme (Wwft), die hiertoe verplicht, laat banken en andere normadressaten de ruimte om zelf invulling te geven aan diens normen. In de literatuur wordt echter over de Wwft-verplichtingen – ten aanzien van cliëntenonderzoek en de meldingsplicht van ongebruikelijke transacties - gezegd dat die voor banken en andere normadressaten niet altijd even duidelijk zijn en leiden tot onzekerheid. Voldoen de normen die leiden tot die verplichtingen dan wel aan het bepaaldheidsgebod?