Kit met peren

Kit verzamelt zelfgeschreven post-its, stelt zich bij iedere man voor hoe zijn piemel eruitziet en maakt via voicemails afspraakjes op plaatsen waar ze niemand tegenkomt. Ze gelooft in ‘houden van', maar in beperkte mate. Ze houdt van sokken met antisliprubbertjes op de voetzool en ze houdt van de geur van haar eigen ochtendurine, die haar eraan herinnert dat ze niet meer slaapt. Ze houdt van die drie sprieten gras die je in het restaurant op je bord pasta krijgt en ze houdt van scheuten die aan aardappels groeien wanneer je die te lang laat liggen. Ze houdt van eten, maar niet zoals ze van een persoon zou houden. Dat doet ze namelijk niet. Niet meer.