De terugkeer in het lichaam

je identiteit is niet statisch, maar ritmisch.
Zij beweegt met je ademhaling, je cyclus, je context, je aanwezigheid.
Wanneer trauma een inkeping slaat in dat ritme,
blijft het zelfbeeld bevroren in een tijd die niet meer klopt.
De uitdaging is dus niet “jezelf vinden”,
maar: jezelf terug in beweging brengen.
Waar jij jezelf toestaat te zijn zonder vorm,
komt je ziel tevoorschijn — ongeforceerd, ongefilterd, maar levend.
Je identiteit leeft in relatie tot ruimte.
Een bloem opent zich niet omdat ze weet wie ze is,
maar omdat het klimaat goed is:
grond, water, zon, tijd, rust.
Zo ook jij.
Als de omgeving je niet voedt —
als het veld waarin je leeft niet veilig is —
dan blijft jouw kern gesloten.
Dus misschien ben jij niet 'te gevoelig' of 'te complex'.
Misschien was de ruimte gewoon niet zuiver genoeg
om jouw ware toon te dragen.
Identiteit ontstaat in afstemming.
Met jezelf.
Met het lichaam.
Met het veld waarin je leeft.
Geen definitie, maar dynamiek
In deze visie is identiteit geen eindpunt of eigendom.
Het is een dans tussen jouw essentie en de wereld.
Je bent niet het verhaal dat je moest vertellen om te overleven — je bent het bewustzijn dat het nu durft te herschrijven.