Ruik eens aan een egel

Bijna veertig jaar werkte Guus Urlings als journalist voor De Limburger. In die jaren ontwikkelde hij zich tot de grootste natuurkenner van de redactie door het schrijven van letterlijk honderden columns over vliegen, zwammen en grassen, lijsters, mussen en eiken. Met zijn wekelijkse rubriek ‘Mens en Natuur’ (begonnen als ‘Groenvoer’) verwierf hij onder de lezers van de Limburgse krant een grote schare fans, die elke week weer uitkeken naar wat hun columnist nu weer had gezien en ontdekt en zij nog niet.
De populariteit van Urlings’ columns kwam voor een groot deel voort uit zijn nieuwsgierige kijk op de natuur die hij als jongentje in het landelijke Bemelen al had en die hij nooit is kwijtgeraakt. Debet daaraan waren ook zijn empathische verhouding tot ‘alles wat leeft en groeit, en ons altijd weer boeit’, en zijn grote kennis en liefde voor de natuur die hij ontleende aan inspirerende natuurschrijvers als Jac. P. Thijsse.

Deze bundel bevat bijna honderd, door de auteur zelf geselecteerde columns over het Limburgse buitenleven, gelijkelijk verdeeld over de vier seizoenen en aangevuld met kleinere kaderteksten over speciale onderwerpen. Een heerlijk boek om in het voorjaar in de tuin, in de zomer en herfst na een boswandeling of in de winter bij de kachel door te nemen en uw kennis van de Limburgse flora en fauna op peil te houden en met anderen te delen. Een betere gids dan Guus Urlings kun je je als Limburger niet wensen.