Verslaafd aan geluk

Mensen lijken tegenwoordig wel verslaafd aan geluk. Als we geen pillen slikken, dan lezen we diepgravende artikelen over hoe we in twaalf stappen, of tien, of in een handomdraai het geluk kunnen bereiken. Tevreden en opgewekt zijn, dat is wat we willen. Een blij en rimpelloos bestaan, een aaneenschakeling van gelukkige momenten. Het lijkt wel een guerrilla tegen somberheid of melancholie als u alle zelfhulpboeken op de geplaveide weg naar het geluk naast elkaar zet. Bah!
Want wie zegt in vredesnaam dat we allemaal gelukkig móeten zijn? Waar staat geschreven dat we geen somber moment, geen spleen, geen blues meer mogen voelen.

Laat u niet ringeloren door mensen die willen dat 'Alles goed?' met een uitbundig 'Ja!' beantwoord wordt. Omhels uw depressievere kant voor de broodnodige zelfreflectie en creativiteit. Want laten we eerlijk zijn: had Van Gogh zo goed geschilderd als zijn broer hem een potje prozac had toegestopt? Had Emily Dickinson zonder haar somberste gedachten zulke mooie poëzie kunnen schrijven? En hoe prachtig melancholisch is Moby Dick van Herman Melville! Dat boek had hij nooit geschreven als hij altijd maar opgeruimd door het leven had gestapt...