Visioenen

ik dacht dat het normaal was

dat iedereen ze zag

de gekleurde contouren

die van de mensen stralen

maar anderen zien ze niet

zelfs mijn moeder

ziet ze niet

Een dichter krijgt door een speling van het lot de rol van profeet toebedeeld. De grens tussen gedicht en profetie vervaagt en de dichter wordt gedwongen om zijn gedichten/profetieën uit te spreken. Hij gaat confrontaties liever uit de weg – zoals de profeet Jona –, maar is gedoemd eenzelfde lot te ondergaan als deze Bijbelse figuur.

De echo van het bezwerende slotakkoord van Martijn den Oudens vorige dichtbundel Ruimtedagen vormde het startschot voor de volgende. De dichter vond in zijn stem een profetische kracht. Een symbiotische relatie tussen gedicht en visioen, tussen dichter en profeet groeide uit tot de bundel Visioenen.