Klachtdelicten

Klachtdelicten zijn die strafbare feiten waarvan vervolging pas is toegelaten nadat een klachtgerechtigde via een klacht kenbaar heeft gemaakt prijs te stellen op die vervolging. De huidige regeling van klachtdelicten voert terug op het eerste Werkboek van Strafrecht uit 1886. In de memorie van toelichting bij dat strafwetboek is verwoord dat slechts één grond bestaat voor de uitzondering dat de vervolging afhankelijk wordt gesteld van de wil van hem tegen wie het feit is gepleegd. Het gaat blijkens de wetsgeschiedenis om strafbepalingen waarbij de wetgever meent dat het slachtoffer meer last kan ondervinden van de vervolging van het feit, dan de gemeenschap is gebaat bij de vervolging van de dader van dat feit.

De wetgever plaatst bij klachtdelicten als het ware een slagboom op de weg naar vervolging, die door de klachtgerechtigde kan worden bediend. Daarmee wordt de vrijheid van het openbaar ministerie om verdachten te vervolgen serieus ingeperkt bij dit type delict. Om die reden is omstreeks de invoering van het Wetboek van Strafrecht in 1886 uitvoerig gedebatteerd over het nut en de plaats van klachtdelicten in de Nederlandse rechtspleging. Sindsdien heeft het echter ontbroken aan een fundamentele discussie over de regeling van klachtdelicten, ondanks dat de maatschappij en strafrechtspleging wezenlijk zijn veranderd. Tegen die achtergrond voorziet dit boek in onderzoek naar de functie en plaats van klachtdelicten in de moderne Nederlandse strafrechtspleging. Daarbij staan de vragen centraal of het behoud van klachtdelicten wenselijk is en of de wettelijke vormgeving van de regeling van klachtdelicten – in het geval deze behouden moet blijven – aanpassing verdient.